De laatste paar dagen

De laatste paar dagen lijkt het wel of de zomer zijn intrede wil maken, maar de lente ons nog niet wil verlaten, waardoor ze er hier, boven onze hoofden, een gevecht op leven en dood voor voeren. De wapens? Een bombardement van zon, wolken, hitte, regen, hagelbollen (waar ge een partijtje golf mee zou kunnen spelen), donder en bliksem. En wij moeten het hier intussen maar uitzweten. Nu, er zijn ergere dingen op de wereld, laten we daar eerlijk in zijn.

Tussen de plensbuien door, zijn er dingen genoeg om van te genieten. En tijdens de plensbuien, tja, dan kan je maar weer eens versteld staan van wat de natuur allemaal kan. We vergeten dat al eens gemakkelijk, en beschouwen alles als vanzelfsprekend. Het feit dat we appels kunnen plukken (of kopen, voor degenen die geen appelboom in de tuin hebben), eitjes rapen, en eigenlijk, hier bij ons over een overvloed aan eten beschikken, met keuzemogelijkheden alom, lijkt vaak heel normaal. Maar alles wat de aarde voor ons doet, is eigenlijk een klein wonder, ook al staan we daar vaak niet bij stil.

 

 

Kun jij zoiets moois maken? En wat meer is, kun jij zoiets maken met als grondstoffen een zaadje ter grootte van een zandkorrel, wat aarde, zonlicht, water en warmte?

 

De natuur kan dat dus wel. Wij, nietige mensjes, niet. Wij kunnen het alleen maar reproduceren. Zelfs Da Vinci, hoe geniaal hij ook was, kon zoiets niet maken, alleen maar weergeven. Zeg nu nog eens dat Moeder Natuur niet ongelooflijk machtig is, om niet te zeggen ook best cool, en creatief. Het feit alleen al dat dat zaadje alle groeikracht en potentieel bevat dat die hele plant nodig heeft, is toch eigenlijk onvoorstelbaar? Ik vind alleszins van wel.

 

Zij voorziet ons van de heerlijkste vruchten, die je zo van de bomen kunt plukken.

 

 

 

Zeg nu zelf, het is toch zalig om op je blote voeten de tuin in te slenteren, met een kommetje in de hand, en om terug binnen te slenteren met een ongelooflijk lekker, gezond tussendoortje of dessertje? Eten uit eigen tuin, er is maar weinig tegen opgewassen, als je 't mij vraagt.

 

 

En buiten het voedsel, levert ze ons ook nog eens schoonheid op, die natuur. Prachtige uitzichten tijdens het plukken van frambozen, ...

 

 

En bij het wandelen...

 

 

 

 

 

 

 

Met af en toe een rustplekje voor Peppie en Kokkie.

 

 

Wanneer ik daar de kans voor had, wanneer het gras droog geraakte tussen de onweders in, genoot ik van een van mijn favoriete geschenken van de natuur. Zon, en groen, groen gras...

 

 

Met of zonder bodyguard om over mij te waken tijdens mijn dutje.

 

 

Ik geloof niet dat ik jullie al aan deze wijsneus had voorgesteld...

 

Maar hij kan ook zoooo lief zijn, en het uitzicht dat tussen zijn twee oren terug te vinden is, hoort ongetwijfeld bij de mooisten ter wereld.

 

Maar kom, mensen maken soms ook mooie dingen he, daar kunnen we het allemaal wel eens over zijn, en ook zij zorgen soms voor een mooi uitzicht tijdens een wandeling...

 

 

En in tegenstelling tot de andere organismen waar wij onze wereld mee delen, eten we niet alleen wat de natuur ons geeft, maar maken we er iets anders mee, waarbij het resultaat tegelijk meer, en anders is, dan de ingrediënten waar we mee begonnen. En dat leidt ons naar... Veggiedag, alleen deze keer eens niet op donderdag. En wat aten we deze keer?

 

Quesadillas met guacamole. Helemaal niet moeilijk. Maar dat zeg ik altijd zeker? Geloven jullie mij nog altijd? Het is nochtans echt waar, hoor.

 

Waar beginnen we mee?

 

Ingrediënten voor 4 personen (de vulling maak je eigenlijk naar smaak, met meer of minder van een of ander ingrediënt):

 

Voor de quesadilla's

- 4 zachte maistortillas

- 1 blik kidneybonen (goed spoelen om de blubber eraf te krijgen, en laten uitlekken)

- 1 blikje maiskorrels

- 1 of twee paprika's, in kleine blokjes gesneden

- één of twee handjesvol spinazie, fijngesnipperd

 

- lente-ui, fijn gesneden

- geraspte kaas, van het type emmental (iets dat bij het smelten goed plakkerig wordt)

- 1 teentje look, in twee gesneden

 

Voor de guacamole

- 1 goed rijpe avocado

- lente-ui, fijngesnipperd

- 1 tomaat, ontveld, ontpit en in kleine blokjes

- sap (en eventueel zeste) van een limoen

- 1 fijngesnipperd chilipepertje (met of zonder pitjes, al naargelang hoe pittig je je guacamole wil hebben)

 

Bereiding:

 

- Doe de kindeybonen in een grote kom, en knijp ze goed kapot, zodat je een soort pasta krijgt. Gebruik uw handen maar eens, het brengt het kind in u naar boven. Of, als je je kindjes wil betrekken bij het koken, met goed proper geschrobte pollekes is dit ook een klusje wat ze meestal keiplezant vinden.

 

- Doe de rest van de groenten en de kaas bij de bonen, en meng goed (jaja, met uw handen, echt waar, want met een lepel krijg je het, ofwel niet goed gemengd, ofwel duwt ge uw groentjes kapot).

 

- Wrijf 1 kant van een tortilla in met de snijkant van het knoflookteentje.

 

- Beleg daarna de helft van de tortilla met de vulling (ik verdeel mijn vulling altijd op voorhand ongeveer in porties, zodat ik op het einde niet achterblijf met één of twee heel gierig gevulde quesadilla's omdat de vulling op was)

 

- Vouw het hele geval dicht, en herhaal dit met alle tortilla's.

- Nu kan je ze in de pan bakken tot de kaas gesmolten is, of tussen een grill leggen. Persoonlijk vind ik dat mooier, want dan krijg je van die mooie grill-streepjes op je quesadilla.

- De guacamole maak je door gewoon alle ingrediënten in een kom te gooien en goed te pletten met een vork. Sommige mensen mixen dat naar het schijnt voor ze er de lente-ui en tomatenblokjes bijdoen, en hoewel dat een goeie optie is als je avocado nog niet rijp genoeg is om te pletten, probeer ik dat zoveel mogelijk te vermijden. Ik heb liever wat textuur in mijn guacamole, in plaats van er een vormeloos papje van te maken.

- En dan, serveer je de twee dus tesamen!

Smakelijk!!!

Love your body, you only have one.

Ik hou van mijn lichaam. Het is eigenlijk best moeilijk om te zeggen, of dat vind ik tenminste. Het is iets waar ik sinds kort zeer bewust voor probeer te kiezen. Tenminste, dat probeer ik nu. Maar ik geloof het nog altijd te weinig, en ik ben niet de enige, zo blijkt.

I love my body. It's actually a difficult thing to say, even more than it is a difficult thing to write. It is to me anyway. It's something I deliberately choose to do, or try to do, these days. But I still don't believe it often enough, and as it turns out, I'm not the only one.

Ik zag zonet een filmpje van The Body Image Movement. Allemaal in gang gezet door een moedige dame die een wel heel ongebruikelijke voor-en-na foto aan de wereld toonde. Hoewel ongebruikelijk vond ik het een van de mooiste die ik ooit gezien heb. Het filmpje dat bij in het artikel stond, deed mij nog maar eens beseffen dat ik niet de enige ben die allesbehalve blij is met wat ik in de spiegel zie. Ga zeker zelf  hier eens een kijkje nemen, want deze straffe madam kan alle steun gebruiken om haar project verder te zetten. Alleszins, mijne molen begon te draaien, en ik leerde weer een beetje meer om mijzelf graag te zien.

I just watched a short video, published by The Body Image Movement. It all started when a brave lady showed a very unusual before and after photo to the world. Though unusual, I immediately thought it was one of the most beautiful ones i have ever seen. The video that was also a part of the article, made me realise, all over again, that I am not alone in not loving what I see in the mirror. You should definitely go there , because this incredible lady needs all the support we can give her to continue her project. Anyway, it got me thinking, and I learned a little more about how to love myself.

Het afgelopen weekend ben ik er eventjes tussenuit geweest met drie prachtige madammen. We noemden het al lachend het Bitchen weekend. We hebben veel gelachen, veel plezier gemaakt, leren geochachen (maar dat is een verhaal voor een andere keer), en veel gepraat. Een van de drie ladies zei tegen mij dat ze mijn zelfvertrouwen zo bewondert, waarna ik toegaf dat dat voor het overgrote deel blufpoker is. Het gesprek dat daaruitvolgde deed mij toch weer eventjes stilstaan bij het feit dat iedereen zo zijn eigen onzekerheden heeft, zijn eigen issues. Eerlijk gezegd, de issues die de drie dames bij zichzelf zagen, waren dingen die mij nog nooit opgevallen zijn. Bitches (en dat beschouw ik als een eretitel), ik ben keiblij met de tijd die we samen hebben gespendeerd, en neem het van mij aan, jullie zijn alledrie prachtig! Gorgeous!!!

Last weekend, these three fabulous ladies and I took off on a field trip for the weekend. We laughingly called it the Bitches' Weekend. We had some great laughs, had loads of fun, learned all about geocaching (but that is a whole other story), and did a lot of talking. One of those three girls told me she really admired my confidence, after which I admitted that a lot of my so called confidence is more about me pretending to be confident. The conversation that followed made me realise (again) that we all have our insecurities, our own issues. And to be honest, the issues my friends confessed to, were things I had never noticed. Bitches (and I consider that to be a title of honour), I couldn't be happier about the weekend we spent together, and take it from me, you are, all three of you, beautiful! Gorgeous!!!

Het is iets heel menselijks, om je zo hard te fixeren op gebreken die iemand anders niet eens ziet, terwijl we de schoonheid, die iemand anders in ons ziet, op onze beurt negeren. Ik denk dat bijna iedereen het doet. Maar het is niet iets waar je geen keuze in hebt. Ik probeer steeds meer, om heel bewust te kiezen voor houden van mijzelf, al is dat iets wat met vallen en opstaan gaat. De ene dag kijk ik in de spiegel, en zie ik mooie ogen en volle lippen. De volgende dag zie ik mijn eerste rimpel (kan er nog altijd niet van over!!!), en voel ik mij dik, lelijk, of allebei. Maar we gaan de goeie kant op. De optimistische momenten zijn veruit in de meerderheid, in tegenstelling tot 10 jaar geleden.

I think it's very human, this thing we do, where we focus on flaws and faults that someone else doesn't even notice, while ignoring the beauty others see in us. I think almost everyone does it, to some extent. But it's not something you have no choice in. I try more and more, to deliberately choose to love myself, even if it is an ongoing journey, with its ups and downs. One day, I'll look in the mirror, and see pretty eyes and full lips. The next day, I may see my very first wrinkle (still haven't got my head 'round that one!!!), and feel fat, ugly, or both. But I'm getting there. The optimistic moments by far outweigh the more pessimistic ones these days, unlike how it was 10 years ago.

Een foto als deze, waarop je mijn been ziet (en die vind ik nog altijd niet mooi) was vroeger gewoon onmogelijk. Eender welke foto van mij was gewoon bijna onmogelijk. Als ik een fototoestel zag ging ik letterlijk lopen. Maar ik was het beu om weg te smelten in lange broeken tijdens zomerdagen van 30° en meer, en ik nam het besluit om mij niet meer te verstoppen. Ik ben vastbesloten om blij te zijn met mijzelf, met mijn lichaam. Ja, ik heb lelijke benen, een buikje en een dikke kont. Maar ik heb ook een taille die ik maar al te graag laat zien, mooie ogen, en een beminnelijk karakter dat toch ook al één en ander moet kunnen goedmaken. Wie er niet tegen kan, kijk dan verdomme maar naar de grond. Ik nodig jullie allemaal uit om hetzelfde te zeggen. Ga voor een spiegel staan, kijk eens goed naar jezelf, en zeg luidop wat je mooi vind, en daarna, roep je het van de daken: "Ik ben blij met mezelf. Ik ben mijn lichaam dankbaar." Je mag die instructies zo letterlijk nemen als je zelf wilt. Als je graag op de oprit gaat staan en echt eens van uw peretten geeft, vooral doen. Als ge het eerder figuurlijk wilt opvatten, daar kan ik helemaal inkomen.

A picture like this one, showing a piece of leg (and I still don't think I have nice legs) used to be impossible. Any sort of picture of me was virtually impossible. It only took one glimpse of someone holding a camera and I would run off. However, I got tired of melting away in long trousers during summer days with temperatures 30°C and hotter, and decided to stop hiding. I am determined to love my body. Yes, I have ugly legs, a bit of tummy, and a big bum. But I also have a waist I don't mind showing off, pretty eyes, and a loveable personality that should account for something as well. If you can't stand the sight of me, you can bloody well watch the ground for all I care. I invite all of you to say the same. Go and stand in front of a mirror, have a good look, and tell yourself what you like about yourself. Afterwards, shout it out for all the world to hear: "I love myself. I am grateful to my body." Feel free to take these instructions as literally as you want. If you feel the need to stand in your driveway and let the world hear you roar, be my guest. If you'd rather take a more figurative approach, I completely understand.


Moeders die naar de spiegel kijken, en niet meer hetzelfde lichaam zien als voor hun zwangerschap: wees er blij om. Wees je lichaam dankbaar, want het heeft je een ongelooflijk mooi, groot (en ongetwijfeld soms vermoeiend) geschenk gegeven.

Any mother looking in a mirror, and not seeing the same body that was there before you got pregnant: that's something to cherish. Be grateful to your body, because it gave you the biggest, most beautiful (if sometimes, without a doubt, exhausting) gift imaginable.


Ik heb zelf een groot litteken op mijn bil, van een heupoperatie, maar dat vind ik al lang niet meer erg. Ik ben er blij mee, met dat litteken, want zonder dat litteken zou ik niet rechtop kunnen lopen, laat staan lange wandelingen maken, of fietsen, of het beroep uitoefenen waar ik eigenlijk echt wel dol op ben. Het is een bescheiden ereteken. Ik ben sterker uit de strijd gekomen, en dat litteken is daar het bewijs van. Ook dat is een van de dingen aan mijn lichaam, waar ik dankbaar voor ben.

I have a large scar on my thigh, from hip surgery when I was 19, but I stopped minding a long time ago. It's a scar I'm happy to have, because without it, walking upright would be rather difficult, and taking long walks, riding a bike, or even doing the job I really love doing, would be all but impossible. It's become a modest badge of honour. I fought, and came out stronger, and that scar proves it. That too is one of the things I love about my body.


Meisjes, merci voor het zalige weekendje dat we gehad hebben, en nog meer voor wat we allemaal van elkaar hebben kunnen leren de afgelopen dagen. Hopelijk volgen er zo nog mooie weekends (en cache-tochten).

Girls, thank you all so much for a lovely weekend, and even more for the lessons we all learned from each other during these past few days. I hope it was the first of many amazing weekends (and caching trips).

We are beautiful. All of us, in our own way. And don't you dare disagree!

These are a few of my favourite things ...

Raindrops on roses and whiskers on kittens, bright copper kettles and warm woolen mittens, brown paper packages tied op with strings, these are a few of my favourite things!

Voor wie het nog niet wist, the Sound of music behoort ook tot mijn favourite things, maar dat is bijzaak. Eigenlijk wou ik jullie meer vertellen over mijn andere favourite things.

Zo ben ik dol op mijn home town, Mechelen. Ik vind het zalig om door haar straten te wandelen, een koffietje te gaan drinken bij Sister Bean na een namiddagje shoppen, of om 's avonds door de straten te wandelen, op weg naar de Jazzzolder, om wat muziek en sfeer op te gaan snuiven. Ik vind het heerlijk om er met de fiets door te cruisen, of om een bolletje lavendelijs te snoepen in de schaduw van de Sint-Romboutstoren.

 

Maar Mechelen ademt vooral geschiedenis. En als je door haar straten wandelt, adem je mee. Men is er heel goed geslaagd in het bouwen van moderne dingen, zonder afbreuk te doen aan de monumenten die er al waren. Het glazen Huis van de Mechelaar past perfect naast het oude stadhuis. En dat vind ik gewoon leuk. Zonder meer. Deze week had ik de kans om weer eventjes kort te genieten van Mechelen.

De reden dat ik in Mechelen moest zijn, was minder. Yours truly is vriendelijk door de staat uitgenodigd om een hele dag deel te nemen aan het verkiezingsgebeuren. Alsof ik anders niet wist wat doen. De nodige papieren ophalen in het gerechtsgebouw, leverde mij echter een niet onaangename verrassing op, en mijn stemming sloeg direct om.

Ik was gewoon bijna vergeten hoe mooi die gebouwen zijn. De binnentuin en de ingang laten je eventjes vergeten dat je je in het jaar 2014 bevindt, tot de dame met een charette en huilende baby je voorbijsteekt op weg naar binnen.

Stel je voor dat je elke dag op je werk uit het raam kan kijken, en hiervan genieten. Ik ben er gewoon jaloers op, op de mensen die dat kunnen.

Bon, ik dwaal af. Ik zou het hebben over mijn favoriete dingen. Weet je waar ik nog dol op ben?  Kleurig haakwerk. Het is zo ontspannend, en als ik naar al die kleurtjes kijk, wordt ik gewoon helemaal happy.

De geur van versgemaaid gras. En op een stil momentje om gewoon op een handdoekje in het gras te liggen genieten van het zonnetje.

En op mijn lijstje van favoriete dingen mag natuurlijk koken niet ontbreken. Als het daarbij ook nog gezond is, ben ik dubbel zo gelukkig.

Onlangs was het weer veggiedag, en dit keer gingen we voor een Grieks slaatje met quinoa. Zeker de moeite waard om ook eens te proberen. Mijn proefkonijnen kloegen alleszins niet.

Kook de quinoa gaar volgens de instructies op de verpakking. Laat goed afkoelen, en roer los met een vork.

Hierbij doe je:

- Kerstomaatjes, in vier gesneden

 

- Jonge spinazieblaadjes, grof gesneden of gescheurd, en ijsbergsla, in heel fijne reepjes (maar eigenlijk kun je elke soort sla gebruiken die je graag lust).

- Fetakaas, verkruimeld of in kleine stukjes gesneden.

- Van dit ...

 ... maak je dit

- En uiteraard is een slaatje geen slaatje zonder dressing: neem gelijke delen olijfolie, citroensap, appelazijn, en goed roeren. Goed veel peper en zout, en vlak voor het serveren over het slaatje gieten.

En dan is het uiteraard proeven geblazen.

En als afsluiter, nog één van mijn favourite things. Kapsels. Ik ging vorige zomer naar de kapper, en hoewel ik met een schouderlang krullenkopje binnenging, kwam ik zo buiten. Some people were quite shocked. Maar mijn motto is: ik loop ook niet elke dag met dezelfde schoenen rond, en dat geldt ook voor mijn kapsel!

Maar ik zou mijzelf niet zijn, als ik ook dit weer beu zou worden, en dus ga ik weer sparen. En we zijn toch al wel wat gevorderd, al zeg ik het zelf. 

 

 Nu zijn er nog heel veel zaken op mijn lijstje van favourite things, die ik nog niet vernoemd heb, maar ik kom zonet tot de conclusie dat ik eigenlijk best veel favourite things heb, en ze allemaal opnoemen, zou eventjes duren.

Wat zijn jullie favourite things?

Donderdag veggiedag.... again

Er bestaat werkelijk geen mooiere tijd dan de lente. Zeg ik elk jaar, in de lente. Binnen een paar maand word ik weer verliefd op de zomer, maar momenteel voel ik de lente in elke stap die ik zet, en ik zou het niet anders willen. There is a time for everything, and everything has it's place. Momenteel is het volop tijd om te genieten van de jonge zonnewarmte, van de muziek van de vogels, en het parfum van lentebloemen en de langer wordende avonden.

Ik kijk nu al uit naar de kersenbloesems en de witte vlierbloesemparapluutjes die eraan komen, en ik voel mij een klein kind. Ik genoot met volle teugen van mijn eerste zonnige buitenlunch.

Als ik nu fancy-schmancy zou willen doen, dan noemde ik dit een deconstructed insalata caprese. Jaja, ik kijk soms naar masterchef hoor. Maar ik zal eerlijk zijn: Eigenlijk is het de snelste tomatensalade die ik in elkaar kan boksen, met een heldere dressing van olijfolie en citroensap, met veel peper en een klein beetje chilivlokken, en ik legde er artistiek gescheurde buffelmozarella op (geen enkele mozarella van koeienmelk kan hiertegenop, echt waar, beloofd!!!), en druppelde er nog wat olijfolie over, met artistiek (of haastig) met de hand gescheurde basilicumblaadjes. En helemaal veggie, om in het thema van deze post te blijven. Bon, genoeg afgedwaald, het was dus zalig om voor het eerst buiten in het zonnetje te eten. En het was even zalig om daarna eventjes in het gras van het zonnetje te genieten. Gras onder mijn blote voeten, ik krijg er nooit genoeg van. Echt nooit.

Het is ook zalig weer voor lange wandelingen met Peppie en Kokkie, die genieten ook eindeloos van de lente.

Als ik nu een elfje zou zijn, ik zou echt in een holle wilg willen wonen. Met een uil als bovenbuur.

En de lente is natuurlijk ook een ongelooflijk dankbaar seizoen voor de veggiekoks onder ons. De vorige keer gaf ik mijzelf wat huiswerk. Namelijk: kook de volgende keer een veggie maaltijd die NIET Aziatisch of curry-achtig wordt. Mission accomplished, met een Italiaans geïnspireerde vegetarische frittata.

En hoe maak je hem? Die frittata? Belachelijk gemakkelijk.

Kies je groentjes. Bij mij was het broccoli, tomaat, zoete, puntige paprika, en champignons. Snijd ze in stukjes, en kies de grootte van je stukjes zo dat alles ongeveer gelijktijdig gaar is.

Bak alle groentjes beetgaar in een grote pan. Ik gebruik kokosolie om te bakken, maar je kan ook olijfolie nemen. Kruid royaal af met peper en zout (en wat nootmuskaat).

Voor vier personen neem ik een achttal eitjes, kakelvers, van onze rotverwende kipjes (Die gered zijn uit een legbatterij!!! Als je kippen wil houden, zeker een aanrader, en je kunt je geen dankbaardere kippetjes indenken), die ik allemaal kluts, en ook nog bijkruid met peper, zout, en wat basilicum.

Giet de geklutste eitjes over de groenten, bestrooi met geraspte parmigiano, grana, of een andere Italiaanse kaas (zit veel meer smaak in, voor eenzelfde caloriewaarde), en zet in een voorverwarmde oven van 150 graden. Zorg dat je een pan hebt die in de oven kan. Anders Vet je een ovenschaal lichtjes in, doe daar de groenten in, en giet daar het ei over. Je kan het ei ook mooi gaar krijgen zonder oven, door de frittata voorzichtig om te draaien, maar het ziet er zoveel mooier uit als je het in de oven gaart.

Wanneer het ei mooi gestold is, haal je de pan of ovenschaal uit de oven, en laat een klein beetje afkoelen voor je het in punten snijdt en serveert. Als je teveel hebt, geen paniek. Koude frittata is een perfecte, snelle meeneemlunch (picknick-ideetje, misschien?).

Ik zou zeggen, smakelijk, en geniet nog van het lenteweertje, voor zolang het blijft duren.

Tot de volgende keer maar weer!!!!

Een instant dosis lentegevoel

Ik had vandaag zo'n lentegevoel, niet te doen. Echt niet te doen. Ik was, toen ik in de kleedkamer mijn wit pakje aan het uitdoen was, al heel blij met de vrije namiddag die elk moment kon beginnen. Toen kwam ik buiten, rook de lente, en haalde, met gesloten ogen eens extra diep adem. De zon kriebelde op mijn oogleden, en ik werd met de moment blijer en stressvrijer. Gek toch hoe eenvoudige dingen je dag helemaal goed kunnen maken?

 

De raad van mijn collega, toen ik vertrok: "En geniet nog van het zonnetje!" was het beste advies dat ik in lange tijd hoorde, en ik nam het helemaal ter harte. De lente is dit jaar een wispelturige dame, die ons nu en dan verleidt met prachtige stralende dagen, blauwe hemels, en het parfum van vrolijke lentebloemen, maar ons zeker zo vaak een ijzige wind door de haren jaagt, met wat regen erachteraan. Ik profiteerde er vandaag dus volop van dat ze goed gezind was, mevrouw Lente. 

 

 

 

Ik genoot van de capriolen van mijn honden, die duidelijk ook lentekriebels voelden. Ik genoot van het eerste lentelammetje dat mijn pad dit jaar kruiste, op zijn slungelige, wiebelige pootjes.

 

 

 

Ik genoot van de ongelooflijk bedwelmende geur van de magnolia's die ik tegenkwam, en die mij met wuivende takken en zalig parfum hypnotiseerden.

 

 

 

Ik genoot van de natuur, en hoe die overal wel een weg weet te vinden, zelfs tussen asfalt en beton.

 



En ik genoot van een van de dingen die ik het zaligste vind aan de lente. Blote voeten in zacht nieuw gras. Zaaaaaalig.

 



 



Al dit gepraat over bloemen doet mij echter ook aan iets helemaal anders denken. Lavendelcake, ook al is lavendel eigenlijk geen lentebloem. Ik begon hier afgelopen zomer aan als experiment, omdat ik dol ben op het lavendelijs dat je op de grote markt in Mechelen in de zomer kan eten, zeker als je er nog een bolletje chocoladeijs bij neemt. Dus ik dacht, waarom maak ik daar geen cake mee? Dat deed ik dus, en hij was vrij snel een succes. De meningen zijn verdeeld, moet ik toegeven. Either you love it, or you hate it. But I love it, without a doubt. Ik zou je alleen maar aanraden om het op zijn minst een poging te geven. Ik draai intussen ook al lavendel in mijne warme choco, en ben helemaal verkocht voor deze eetbare bloem, en voor deze, zeker eetbare cake.

 

 

Afgelopen weekend nam ik mijn dierbaarste bezit erbij, mijn boekje met beproefde receptjes en experimenten, en zocht mijn notities op.

 

 

 

Ook een experimentje wagen?

 

Ingrediënten:

 

- 120 g bittere chocolade

- 200 g boter, op kamertemperatuur

- 200 g suiker

- 3 eieren

- 1 theel vanille-extract

3 à 4 theel fijngemalen lavendelbloemen (in de biowinkel vind je onbehandelde, gedroogde lavendelbloemen, om als thee te gebruiken, en die niet extra geparfumeerd zijn zoals de meeste gedroogde lavendel die je in de supermarkt kunt kopen, ik maal dit dan fijn in de blender, met een beetje van de suiker erbij)

- 165 g bloem

- 2 theel bakpoeder

- 1/2 theel zout

- Een potje volle, witte yoghurt.

 

- Verwarm de oven voor op 200°C.

- Smelt de chocolade, zet nog even opzij.

- Meng de suiker en de boter. Voeg afwisselend en met kleine beetjes de eieren en de chocola toe. Doe er daarna de yoghurt bij. Blijf tussendoor goed mengen.

- Voeg als laatste de vanille en lavendel toe.

- Doe bloem, bakpoeder en zout erbij.

- Roer tot een glad beslag.

- Giet in bakvorm die je met bakpapier bekleedt hebt (of ingevet en bebloemd).

- Bak gedurende ongeveer 30 à 40 minuten. Bak tijd is heel sterk afhankelijk van je oven. Ik bak mijn cakes niet graag te droog, dus ik neem mijn baktijd eerder aan de korte kant, en controleer dan heel regelmatig met een prikker of de cake al gaar genoeg is. Als je deze ietsje te weinig bakt, valt hij heel dens en bijna brownie-achtig uit, waar ik helemaal dol op ben. Zelf doe je daar natuurlijk mee wat je zelf wilt.

 

Laat de cake in de vorm afkoelen, ontvorm, en geniet ervan. ;o)
Smakelijk!!!